Je wandelt door de binnenstad van Utrecht en ineens wordt je aandacht getrokken door mensen die bij een muur staan en met krijtjes in de weer zijn. Nieuwsgierig naar wat er aan de hand is loop je er ook heen. Sommige mensen schrijven met een krijtje op de muur, anderen staan erbij te kletsen, er ligt een roos en er is zelfs iemand die er een kaarsje neerzet. Op de muur zie je meerdere malen de vraag staan:

‘Wat ben jij verloren? _________________________’

Op de lijnen, ertussen en ernaast, overal staan woorden geschreven. Mijn huis. Mijn telefoon. Partner. Mijn oma zonder dat ik afscheid mocht nemen. Hamster. Miskraam. Illusies. Mijn eindexamenreis naar Rome. Mijn laatste werkdag. Vakantie naar Frankrijk.
Het is ratjetoe aan verliezen.

Je gaat even op een bankje zitten en bekijkt de mensen die in de weer zijn. Er komt iemand naast je zitten die ook naar de muur kijkt. Uit zijn binnenzak haalt hij zijn bammetjes. Jullie raken in gesprek: ‘Goh, wat zou jij er nou opschrijven? Wat ben jij verloren?’ Het gesprek begint voorzichtig, maar binnen een paar minuten deel je met deze jou tot dan toe onbekende Utrechter hoe jouw bedrijf failliet is gegaan. Hij deelt met jou het verdriet over zijn relatie die over is. Dan staat hij op, zijn lunchpauze is voorbij en hij moet weer aan het werk. Jullie geven elkaar een hand, alle twee een stuk lichter.

Al die mensen die zich die vraag hebben gesteld, er bij stil durven staan en dapper voort gaan. Je snapt ineens de betekenis van de Klaagmuur in Jeruzalem. Je beseft: ik moet het wel zelf, maar hoef het niet alleen te doen.